Waarom ik praat met m’n duim

‘Je bent dom. Je bent niet goed genoeg. Je schrijft als een kleuter.’

Ik staar naar de knipperende cursor op mijn scherm, terwijl een traan over mijn wang biggelt. De woorden herhalen zich in mijn hoofd als een slechte 90's remix. Dom-dom. Dom-dom-dom-dom.

Wie is nou zo gemeen? Wil iemand mij opzettelijk met de grond - of mijn bureaustoel - gelijkmaken? Er staat geen familielid of vriendin naast mij. Die zouden als cheerleaders lieve, opbeurende dingen roepen, zoals: ‘Je bent een K.A.N.J.E.R!’ Het is ook geen herinnering aan een vreemde op straat. Zelfs de boze man die ik per ongeluk afsneed met mijn fiets, riep niet zulke botte dingen tegen mij.

De woorden komen van iemand die heel dicht bij mij staat. Ja, echt. Het is de stem in mijn hoofd.

Ineens schiet mijn strategie te binnen voor als mijn innerlijke criticus ten tonele komt. Ik strek mijn arm zo ver mogelijk uit en wijs met mijn duim omhoog. ‘Hallo Boe-Boe,’ zeg ik, terwijl ik naar mijn duim kijk. ‘Gaat alles wel goed met je?’ Met een hoog piepstemmetje geeft Boe-Boe antwoord: ‘Ik wil je gewoon beschermen. That’s all.’ 

Opgelucht veeg ik met het puntje van mijn mouw de traan van mijn bang. De gemene woorden zijn goed bedoeld. Mijn Boe-Boe heeft het beste met mij voor.

Voordat je denkt, ‘de vrouw die deze woorden tikt, heeft ze niet op een rijtje,’ deze strategie wordt ondersteund door de wetenschap. Dr. Kristin Neff zegt dat het helpt om een personage te maken van je innerlijke criticus. Geef hem of haar een naam, een gekke stem en het liefst ook een plek ver van je hoofd. Want vaak zit die diep in je brein verstopt. Laten zien wie de baas is, grenzen stellen en afstand nemen, helpt om een betere band te krijgen met je onaangename gast. 

Dus, als ik nu een negatieve gedachte heb, doe ik alsof Boe-Boe dit tegen mij zegt. ‘Ank, je bent niet goed genoeg’ klinkt ineens niet meer pijnlijk, maar hilarisch. Want hoe kan ik een pratende duim geloven?

Mijn droom is dat ik ooit de trein instap, tegenover een mevrouw ga zitten en dat ze ineens haar duim opsteekt en met een gek stemmetje zegt, ‘Kom op, Linda. Je gaat deze sollicitatie rocken.’ Dan spring ik op, geef ik haar een stevige knuffel en wenst Boe-Boe haar alle succes.

Liefs,

Anke